Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007

Βυθίζομαι...

Βυθίζομαι...

Σε μια θάλασσα από σκέψεις
Στο μαγευτικό μπλέ του βυθού
Αφήνω το σώμα μου να χορέψει
Σ'αυτό το παιχνίδι του μυαλού

Αγγίζω την άμμο της ζωής
Καθώς την παρασέρνει το ρεύμα
Γλυστρά ανάμεσα στα δάχτυλα θαρρείς
Σαν να ήταν ένα πνεύμα

Μα θα συσσωρευτεί σιγά σιγά
Σε μια όμορφη παραλία
Οπου δεν θα την κουνά τίποτα πια
Ούτε η ίδια η αμαρτία

Στα γαλαζοπράσινά της νερά
Θα κολυμπά το σώμα και η ψυχή
Θαρρώ πως όλα τότε θα'ναι καλά
Αναστημένος θα ξαναζήσω τη ζωή

Μα πάντα θα υπάρχει μια καταιγίδα
Που θα φέρνει θαλασσοταραχή
Και ετούτη η αμμοπαγίδα
Ποτέ μα ποτέ δεν θα φτιαχτεί

Και όλο βυθίζομαι στο νερό
Σε αυτή τη θάλασσα την παγωμένη
Ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρώ
Της καρδιάς μου την ερωμένη...





3 Comments:

Blogger Rodia said...

Μπραβο!! καιρος ηταν.. ειχες παραμελησει πολυ το μπλογκακιον σου και -ω, του θαυματος!- η εμπνευση σε ξεκουνησε:-)))
Πολυ καλο το πονημα, αναμενομεν το επομενον.

Γενικη συμβουλη: μη δισταζεις να ελευθερωσεις το στιχο σου, δεν ειναι υποχρεωτικο να ακολουθεις ομοιοκαταληξια...

Επισης, μια και ξεκινησες το... αθλημα, συνεχιζε το με παθος: καθε μερα κι απο κατι, εστω και συντομο.
σμουτςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς

6:37 π.μ.  
Blogger Unknown said...

Τρελλάρα μου εσύ γιατρέ,
κλεισμένος μες τους τοίχους
σου ήρθε ευθύς η έμπνευση
και τώρα γράφεις στοίχους

Πάνω εκεί στη καταχνιά
στο σκότος και στο ψύχος
στοιχάκια έχεις συντροφιά
το ποίημα σου είναι φίλος

Και μες την αναταραχή
και τη βαριά θολούρα
επήρες την απόφαση
το 'ριξες στη κουλτούρα!

Το ξέρεις! Έχεις έμπνευση!
σκέψεις να οργανώνεις
και ποίημα σε λευκό χαρτί
να τις μετουσιώνεις

Ο έρωτας σου έδωσε
την έμπνευσης το ρήμα
και τη βαριά τη σκέψη σου
την έγραψες σε ποίημα

Το ποίημα σου θα ναι μαζί
όταν θα νιώθεις μόνος
και θα ανασαίνει η ψυχή
όταν τη τρώει ο πόνος

Η έμπνευση είναι ζωή!
δε θα σ' εγκαταλείψει
το ποίημα θα χεις συντροφιά
ποτέ να μη σου λείψει

Τα ποιήματά σου οι φίλοι σου
πολύ τα λογαριάζουν
γιατί είν' κατάθεση ψυχής
και θέλουν να διαβάζουν

Για αυτό και συ Κυριάκο μου
κάθε μέρα και κάτι
να γράφεις κι ας είν' σύντομο
με πάθος και αγάπη!

Με πολύ πολύ αγάπη...

+ΚΟΚΟΡΜΑΝ+

10:24 π.μ.  
Blogger Rodia said...

Αγαπητε Γρηγορη, εσεις και μεις γραφουμε στιχακια (τρομερα ευστοχα, ειναι η αληθεια!) ενω ο γιατρουλης μας το παλευει με την ποιηση και, οπως δειχνει το επομενο πονημα, καλα το παει...

:-))

3:00 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home