Το λάθος του να είσαι έντιμος...
Αγωνίζεσαι, μοχθείς, ιδρώνεις για να επιτύχεις ένα ανώτερο σκοπο. Προσπαθείς να είσαι τυπικός στις υποχρεώσεις σου και να μην δίνεις λόγο και αφορμή για σχόλια. Τι γίνεται όμως όταν αντιλαμβάνεσαι οτι όλη αυτή η προσπάθεια που καταβάλλεις πάει στράφι; Μόνο και μόνο επειδή ο άλλος έχει τo βύζμα (a.k.a διασυνδέσεις για τους μη γνωρίζοντες) και πατά επί πτωμάτων για να καταφέρει τους στόχους του, σε κάνει να φαίνεσαι μαλ***ς. Αναρωτιέσαι..."μήπως και γω πρέπει να γίνω σαν τα μούτρα του; μήπως να πέσω και γω τόσο χαμηλά για να καταφέρω αυτό που θέλω;". Η απάντηση είναι ΟΧΙ! Μείνε στο ύψος σου, παρέμεινε ο εαυτός σου, μην αφήνεις τον κάθε καραγκιοζάκο να σε ρίχνει. Αγωνίσου, προσπάθησε και μείνε στους τύπους. Κράτα το ρημάδι το κούτελο καθαρό ρε! Το εν λόγω post το έγραψα με αφορμή μιας μαρτυρίας που έγινε κατα τη διάρκεια γραπτής εξέτασης σε ένα μαθημα... Ο καθηγητής ΕΛΥΝΕ τα θέματα ορισμένων φοιτητών που ανήκουν σε μια ορισμένη θρησκευτική ομάδα... (Αν ψάξετε στο blog του funel 8α καταλάβετε που αναφέρομαι...). Η μόνη λύση δεν περιλαμβάνει τις παρακάτω επιλογές: άμεση αντίδραση στον καθηγητή, αναφορά του περιστατικού σε ανώτερο, κάνουμε την πάπια και το κάνουμε γαργάρα. Η λύση είναι η πείσμωση και η αύξηση της έντασης του αγώνα. Συνεχίζουμε δριμύτεροι χώρις να μας καταβάλλουν τα γεγονότα που επηρεάζουν την προσπάθειά μας. Αυτό δεν ισχύει μονο για το παραπάνω περιστατικό. Ισχύει στον κάθε αγώνα που δίνουμε: οικονομικό, εργασιακό, μαθητικό ακόμα και σε προσώπικο επίπεδο... Το γενικό απόφθεγμα είναι: Κεφάλι ψηλά, καρδιά δυνατή και όλα θα λυθούν!