Βροχή

Με αργό βήμα προχωρώ
μέσα στον καταπράσινο κάμπο
τσακίζοντας στο περασμά μου τα χόρτα
και αφήνοντας πατημασιές στη νοτισμένη γη

Σιγά σιγά νυχτώνει, θα χαθώ
μα με την σκέψη σου ολάκερος λάμπω
πυρακτωμένα είναι της ψυχής μου τα φώτα
όπου όμως κι αν κοιτάξω, δεν είσαι 'κει

Σύννεφα πυκνώνουν, τρέχω να κρυφτώ
Παντού ψάχνω για της ψυχής μου το καταφύγιο
Τρέχω τρέχω, έχω τον καιρό στα νώτα
Μα στο τέλος με προλαβαίνει η βροχή

Αφήνω το κορμί μου λεύτερο, θέλω να βραχώ
Να νιώσω οτι είμαι στον παράδεισο τον επίγειο
και ξάφνου στον αέρα ακόυγεται μια νότα
από ξεκούρδιστο πίανο, μια νότα βροντερή

Είν' η νότα που λέει "σ'αγαπώ"
Μα βγαίνει από το λάθος στόμα
Ακούγεται στ'αυτιά σου σαν να πήρε λάθος ρότα
και να καταλήγει σαν φράση λυπητερή

Η βροχή γίνεται δάκρυ αλμυρό
που ποτίζει της ψυχής μου το χώμα
και όσο περπατώ συνεχίζει να βουίζει στ'αυτιά
του χωρισμού μας η βροντή

Βυθίζομαι...

Βυθίζομαι...

Σε μια θάλασσα από σκέψεις
Στο μαγευτικό μπλέ του βυθού
Αφήνω το σώμα μου να χορέψει
Σ'αυτό το παιχνίδι του μυαλού

Αγγίζω την άμμο της ζωής
Καθώς την παρασέρνει το ρεύμα
Γλυστρά ανάμεσα στα δάχτυλα θαρρείς
Σαν να ήταν ένα πνεύμα

Μα θα συσσωρευτεί σιγά σιγά
Σε μια όμορφη παραλία
Οπου δεν θα την κουνά τίποτα πια
Ούτε η ίδια η αμαρτία

Στα γαλαζοπράσινά της νερά
Θα κολυμπά το σώμα και η ψυχή
Θαρρώ πως όλα τότε θα'ναι καλά
Αναστημένος θα ξαναζήσω τη ζωή

Μα πάντα θα υπάρχει μια καταιγίδα
Που θα φέρνει θαλασσοταραχή
Και ετούτη η αμμοπαγίδα
Ποτέ μα ποτέ δεν θα φτιαχτεί

Και όλο βυθίζομαι στο νερό
Σε αυτή τη θάλασσα την παγωμένη
Ψάχνοντας απεγνωσμένα να βρώ
Της καρδιάς μου την ερωμένη...